Η βουδιστική θρησκεία εμπλέκεται με τη διάδοση και την εξάπλωση του μίσο στην Ιαπωνία. Καθώς προκρίνει τη χορτοφαγική διατροφή - την οποία η ιαπωνική ελίτ είχε ήδη υιοθετήσει από την περίοδο Νάρα (710 - 794) - όταν το εισήγαγαν οι κινέζοι βουδιστές ιερείς, γύρω στα τέλη του 7ου αιώνα, έγινε αμέσως αποδεκτό ως συμβατό με τη διατρφή των Ιαπώνων. Αρχικά το μίσο παραγόταν στους ναούς μόνο από τους βουδιστές ιερείς και βέβαια ήταν μια πολυτέλεια, την οποία απολάμβαναν αποκλειστικά οι μοναχοί και οι ευγενείς δεδομένου ότι φτιαχνόταν από ρύζι, που εκείνη την εποχή ήταν ακόμα τροφή για λίγους. Ωστόσο, καθώς διαδόθηκε η πίστη πως το μίσο ήταν τρόφιμο υψηλής ενεργειακής αξίας, το πρόκριναν και οι σαμουράι ως βασικό στοιχείο της διατροφής τους. Τον 8ο αιώνα πια φαίνεται να κατέχει σημαντική θέση κι έφτασε να αποτελεί ακόμη και μέρος του μισθού των κρατικών αξιωματούχων - μαζί με το ρύζι, το αλάτι, τη σόγια και άλλα είδη οσπρίων και σιτηρών. Το τι είδος μίσο έτρωγε ο καθένας ήταν ένδειξη απο ποια τάξη προερχόταν - πάντα, εξάλλου, το φαγητό ήταν δείκτης ταξικών διακρίσεων. Οι πλούσιοι γαιοκτήμονες, οι βασιλιάδες και οι σαμουράι κατανάλωναν μόνο μίσο από ρύζι, που είχε παρασκευαστεί από ακριβό, γυαλισμένο, λευκό ρύζι. Συχνά ήταν τόσο ακριβό που προσφερόταν ακόμα και ως δώρο ή ανταλλακτικό αγαθό. Απαγορευόταν, μάλιστα, στους αγρότες και στους εργάτες των αγροκτημάτων να χρησιμοποιούν το ρύζι που συγκόμιζαν για να φτιάξουν το δικό τους μίσο. Γι' αυτό και οι ασθενέστερες οικονομικά τάξεις έφτιαχναν το μίσο τους από σπασμένο ρύζι ή από άλλα δημητριακά, όπως το κεχρί και το κριθάρι. Αυτό εξηγει γιατί το πιο σκούρο μίσο, που φτιάχνεται από αυτά τα υλικά, αποκαλείται, ακόμη και σήμερα "μίσο του φτωχού". Από την περίοδο Muromachi, μετά το 1336, το μίσο "εκδημοκρατίστηκε", το χρησιμοποιούσαν όλοι, χωρίς διακρίσεις. Και έτσι έφτασε να γίνει βασικό στοιχείο της ιαπωνικής κουζίνας. Σύμφωνα, μάλιστα, με μια γιαπωνέζικη έκφραση - αντίστοιχη με αυτό που λέγαμε κάποτε και εμείς "πρέπει να ξέρει να βράσει έστω ένα αυγό" - άλλοτε μια Γιαπωνέζα έπρεπε να ξέρει να ετοιμάζει μια σούπα miso για να μπορέσει... να παντρευτεί.

Η συντήρηση τροφίμων και ποτών που προκύπτουν από τη ζύμωση ήταν για χιλιετίες μια αποτελεσματική μορφή παράτασης της διάρκειας ζωής των τροφών. Παραδοσιακά, τα τρόφιμα διατηρούνταν χάρη σε ζυμώσεις που συνέβαιναν με φυσικό τρόπο ωστόσο, η σύγχρονη παραγωγή μεγάλης κλίμακας ερευνά τη χρήση καθορισμένων starters για να εξασφαλίσει συνέπεια και ποιότητα στο τελικό προϊόν. Η ζύμωση των δημητριακών και των οσπρίων, κυρίως της σόγιας με μείγματα αλατιού, κατά τους θερμότερους μήνες, ήταν ένας συνηθισμένος τρόπος διατήρησης των τροφίμων. Αυτή η πρακτική αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά για την παρασκευή του μίσο. Το jiang, η κινέζικη πάστα σόγιας, που μετονομάστηκε "miso" από τους Ιάπωνες χρησιμοποιήθηκε και για την παραγωγή του shoyu (η γιαπωνέζικη σάλτσα σόγιας), ένα ακόμα από τα πλέον χαρακτηριστικά υλικά της γιαπωνέζικης κουζίνας.